Ένα πραγματικό παραμύθι

11 Νοεμβρίου 2017

Μόλις περάσαμε το κατώφλι του νέου έτους.  Όλοι προσπαθήσαμε να προσφέρουμε στα οικεία μας πρόσωπα μια σταγόνα θαλπωρής . Ιδιαίτερα, δε ,  στα παιδιά μας.

Και τι καλύτερο από τα παραμύθια ….. Που ενώ είναι διδαχτικά  , παράλληλα διατηρούν ως κόρη οφθαλμού τα κύρια χαρακτηριστικά της παιδικής ψυχής ,την αγνότητα και την αθωότητα.

Ένα χρόνο σχεδόν πριν , η  ενήλικη ελληνική κοινωνία, δημοκρατικά βεβαίως,  αποφάσισε να ακολουθήσει την αφήγηση ενός παραμυθιού. Ενός παραμυθιού λύτρωσης από μια αποπνιχτική πραγματικότητα που μας ταλανίζει  τα τελευταία χρόνια. Ενός  παραμυθιού με έναν πρίγκιπα υπερήφανο , να ιππεύει πάνω στο άσπρο άλογο , έτοιμος να σώσει τους υπηκόους του κάστρου του από τους ξένους εισβολείς και να απελευθερώσει την χώρα από τα δεινά της.

Στα παραμύθια ,όπως όλοι γνωρίζουμε, οι υπερβατικές σκηνές αφήγησης είναι συνήθεις και ιδιαίτερα θελκτικές γιατί μας περνούν αγόγγυστα στην σφαίρα της φαντασίας όπου οι περιορισμοί της πραγματικότητας δεν έχουν θέση. Η πρόσκαιρη ψυχική ανακούφιση έρχεται παροδικά να μας απογειώσει σε ένα σύμπαν απέραντων δυνατοτήτων.

Δυστυχώς όμως , όσο και εάν πριν ένα χρόνο κάποιοι επένδυσαν επιτυχημένα στην ευαίσθητη και τόσο ελληνική πλευρά της  ψυχοσύνθεσης μας , η πραγματικότητα ήρθε πολύ γρήγορα να επανακτήσει τη ρεαλιστική της θέση στην ζωή μας. Οι ήρωες του παραμυθιού ,  άρχισαν ξαφνικά να δείχνουν  απελπιστικά ολιγόψυχοι και εύθραυστοι . Ούτε οι ξένοι εισβολείς του παραμυθιού είχαν λυγίσει μπροστά στη θέα των δικών μας ατρόμητων και πανούργων πολεμιστών , αλλά ούτε και ο πρίγκιπας μας είχε την πανοπλία  και το υπερόπλο που νόμιζε ότι θα κατατροπώσει τους βάρβαρους. Τελικά, το να μπει στο κάστρο αρκούσε. Οι ηρωικές ιαχές σώπασαν και οι υπήκοοι του κάστρου άρχισαν να μοιρολατρούν για την τύχη τους , αφημένοι πλέον , πέρα από τα όρια της φαντασίας , δηλαδή κοντά στα όρια της απελπισίας.